Της ομίχλης

Το blog δεν εκτελεί παραγγελιές.

Σήμερα θα εκτελέσει.

Κι αυτό γιατί η παραγγελιά αφορά σε μία κομματάρα, που μου δημιουργεί τρεις διαφορετικές εικόνες.

Η πρώτη έρχεται κάπου από τη Βόρεια Ελλάδα.

Επαρχιακό άδειο ημιμπουζουκάδικο κάπου στη Θράκη.  Έξω ομίχλη πυκνή να μισοκρύβει τις σιλουέτες από τα αποφυλλωμένα δέντρα. Ξημέρωμα, λιώμα, με τα μούτρα μέσα στο τασάκι, τα γκαρσόνια να σκουπίζουν ήδη το μαγαζί, και το τραγούδι να εκτελείται τυπικά από τους  νυσταγμένους  μουσικούς, που δεν ανταλλάσσουν βλέμμα μεταξύ τους.

Και η δεύτερη έρχεται από τη Βόρεια Ελλάδα. 

Καλοκαιρινό ηλιοβασίλεμα, σε παλιό λεωφορείο του ΚΤΕΛ Χαλκιδικής, διαδρομή Θεσσαλονίκη – Ουρανούπολη, την ώρα που περνάμε τον Χολομώντα, κάπου μετά την Αρναία. Φαγωμένα καθίσματα, στροφές, δέντρα και αδιάφορες άγνωστες φάτσες. Το κομμάτι παίζει από τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό στα παλιά ηχεία του λεωφορείου, έρχεται και χάνεται ανάλογα με τις στροφές.

Η τρίτη είναι η καλύτερή μου.

Προχωρημένος χειμώνας, ξημέρωμα κάπου στον θεσσαλικό κάμπο, λιώμα, πεσμένος μέσα σε ποτιστικό χαντάκι σε στάση εμβρυακή με τα χέρια όμως ανοιχτά, το κεφάλι προς τα κάτω και τον αυχένα στις 78 μοίρες. Με την αίσθηση της λάσπης στο πρόσωπο και του λίγου παγωμένου νερού του χαντακιού, την ώρα που το τραγούδι παίζει στο βάθος σε ένα τετράγωνο μπουζουκάδικο στη μέση του πουθενά, παραγγελιά μιας γριάς καθαρίστριας.